Nereden başlasak bilmiyorum, tarifsiz bir hüzün var Aksaray’da. Kapanmayacak, merhem fayda etmeyecek yaralar var bugün.
Bu gün şehidimizi uğurladık, daha genç 22 yaşında oysa ne planları vardı belki geleceğe dair, ne umutları vardı.. Kimse bilmez, hayallerini de uğurladık peşin sıra..
Aslında yazmak istemiyor insan, çünkü yazamıyor.. sözcükler boğazda düğümleniyor, kelimeler bazen yetersiz kalıyor inan.
Ne yazabilir ki insan, kimi suçlayabilirsin? Kime kızabilirsin ?
Kime ne söyleyeceksin bu saatten sonra… kulağına fısıldayacak bir ses “hayat devam ediyor.. Unutma!”
Hani demiş ya bir şair “ölüm ALLAH’ın emri, ah şu ayrılık olmasa” bazen tek teselli bir kaç cümlecikte oluyor.. bazende “Vatan Sağolsun” diyor insan.
Bir ateş daha düştü hanenin birine, kim bilir şuanda ne durumdalar.. Aceba hangisi çekilmiş yatağına Mehmet’in hayallerini kurar. Acep kaç kişi anılarını anlatıyordur “Yahu ne günlerimiz geçmişti.” Yada kaç kişi şimdiden unutuverdi?
Kaç kişi ne kadar hatırlayacak, kaç kişi kaç yılda unutacak? Kim mezar taşını sulayacak hepsi bir muamma hepsi bir düşünce yaşayıp görmeden bilmeyecek!
Dedim ya ateş düştü bir kere, ne zaman dinecek alevi bilinmez..
ALLAH şehitimize rahmet eylesin, Ailesine ve Tüm Aksaraylı hemşerilerimize sabır ihsan eylesin.
Mekanı cennet, kabri nur, Peygambere komşu eylesin..
O gün mahşerde anasına, babası ve dua eden sevenlerine eriştiği şehitlik mertebesinde şefaatçi olmasını nasip eylesin..
Yorum Yazın